ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

vasilinos.wordpress.com

Ανά τους αιώνες μόνον Ένας ευθαρσώς, δημοσίως ομολόγησε: «Εγώ είμαι η Ζωή και η Ανάσταση», και επιβεβαίωσε τον λόγο Του και με τη ζωή Του και με την Ανάστασή Του, αλλά και με την ανάσταση πολλών άλλων ανθρώπων. Είναι πανθομολογούμενο ότι έζησε, ότι θανατώθηκε με σταυρικό θάνατο και ότι την τρίτη ημέρα αναστήθηκε θανατώσας τον θάνατο. Η επίγεια ζωή Του, ο δημόσιος θάνατός Του και η Ανάστασή Του είναι αντικειμενικά ιστορικά καταγεγραμμένα γεγονότα, που διαδραματίσθηκαν την εποχή εκείνη και τα βίωσε πλήθος ανθρώπων και δεν είναι θέμα αναγόμενο στην πίστη (όπως π.χ. είναι η Δευτέρα Παρουσία Του που πιστεύουμε ότι θα πραγματοποιηθεί στις έσχατες ημέρες). Η πρώτη παρουσία Του είναι αισθητό γεγονός, όπως και η παρουσία Του μετά την Ανάστασή Του· το είδαν, το έζησαν, Τον ψηλάφησαν: «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. και συναλιζόμενος.… βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού…» (Πραξ. κεφ.Α΄).

Είναι επίσης  γεγονός ότι ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές Του επέδειξαν αρχικά δυσπιστία. Όταν η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία Ιακώβου και αι λοιπαί συν αυταίς ήλθον προς τους Αποστόλους και ανήγγειλαν ότι ο «Χριστός Ανέστη», αυτή η ομολογία τους ενώπιον των μαθητών εφάνη «ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών, και ηπίστουν αυτοίς» (Λουκ. ΚΔ΄,11). «Αναστάς δε πρωί πρώτη σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή…. εκείνη πορευθείσα απήγγειλε τοις μετ’αυτού γενομένοις, πενθούσι και κλαίουσι. κακείνοι ακούσαντες ότι ζη και εθεάθη υπ’αυτής, ηπίστησαν. Μετά δε ταύτα δυσίν εξ αυτών περιπατούσιν εφανερώθη.… πορευομένοις εις αγρόν. κακείνοι απελθόντες απήγγειλαν τοις λοιποίς· ουδέ εκείνοις επίστευσαν. Ύστερον ανακειμένοις αυτοίς τοις ένδεκα εφανερώθη, και ωνείδισε την  απιστίαν αυτών και σκληροκαρδίαν, ότι τοις θεασαμένοις αυτόν εγηγερμένον ουκ επίστευσαν» (Μαρκ. ΙΣΤ΄ 9-15).

Η Ανάσταση του Ιησού (και του Λαζάρου, του υιού της χήρας εκ Ναϊν, της θυγατρός του Ιαείρου, του πλήθους των αναστηθέντων αγίων κατά την Σταύρωση που ενεφανίσθησαν εις την αγίαν πόλιν, Ματθ. ΚΖ΄ 52-53 κ.λ.π.), δεν είναι θέμα πίστεως, αλλά είναι γεγονός ομολογούμενο υπό πλήθους αυτοπτών και αυτηκόων αξιόπιστων μαρτύρων και του τότε λαού, οι οποίοι όλοι ομολόγησαν και βεβαίωσαν ότι μετά την Ανάστασή Του Τον έβλεπαν συνεχώς, συναναστρέφοντο μαζί Του, εδιδάσκοντο υπ’ Αυτού, συνέτρωγαν, Τον ψηλαφούσαν.

Η ψηλάφηση του Θωμά

H πορεία προς Εμμαούς

Αυτή δε την ομολογία τους δεν την ανακάλεσε κανένας, σε καμμία περίπτωση, ούτε κι όταν τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια και αποφασιζόταν ο μαρτυρικός τους θάνατος.

Τη μαρτυρική αυτή κατάθεσή τους την υπέγραψαν και την επιβεβαίωσαν με το αίμα και την ίδια τη ζωή τους.

Η ανάσταση του Λαζάρου

 

Η ανάσταση του υιού της χήρας εκ Ναϊν

 

Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου

Υπήρχαν φυσικά πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι είδαν εν ζωή τον Κύριο Ιησού, είδαν τον σταυρικό θανατό Του (και συνέβαλαν στο να οδηγηθεί στον σταυρό), δεν ήταν όμως άξιοι να βιώσουν το μυστήριο γεγονός της Αναστάσεώς Του. Αυτοί, υπό το κράτος της ενοχής τους ήταν φυσικό να αμφισβητήσουν την Ανάστασή Του, διότι έτσι κατά κάποιο τρόπο απενοχοποιούντο οι ίδιοι και προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι ο μεν Ιησούς ήταν ένας πλάνος που δικαίως θανατώθηκε, οι δε μαθητές Του ήταν πλανεμένοι υπ’ Αυτού που αναγκάζοντο δήθεν να ψευδομαρτυρήσουν. Η υπόθεση της Αναστάσεως θα μπορούσε να είναι μία υπόθεση ενός δικαστηρίου, για την οποία διά της αποδεικτικής εν τω ακροατηρίω διαδικασίας θα μπορούσε να αποδειχθεί η αλήθεια. Σε μια αποδεικτική διαδικασία θα κατέθεταν οι μάρτυρες ένθεν κακείθεν, θα ερωτώντο υπό των συνηγόρων, θα κατατίθεντο όλα τα λογικά και επιστημονικά επιχειρήματα κι έτσι θα απεδεικνύετο  και κατ’αυτόν τον τρόπο η αλήθεια.

Αξίζει να υπομνήσουμε λίγες σκέψεις μόνο ενός δικηγόρου, του Sir Lionel Luckhoo, που τυγχάνει παγκόσμιας αναγνώρισης και το όνομά του κοσμεί το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, για ένα μοναδικό παγκόσμιο ρεκόρ που κατέχει: Ως συνήγορος υπεράσπισης κατηγορουμένων για ανθρωποκτονίες, κατάφερε να πετύχει 245 συνεχόμενες αθωωτικές αποφάσεις στις δίκες υπεράσπισης αυτών των ανθρωποκτονιών. Αυτός, λοιπόν, ο δικηγόρος αναφερόμενος στην υπόθεση της Αναστάσεως και σε όσους την αμφισβητούν, έγραψε τα κάτωθι :

«Έχω ξοδέψει περισσότερα από 42 χρόνια ως δικηγόρος υπεράσπισης, δουλεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου και εξακολουθώ ενεργά να δικηγορώ. Είχα την τύχη να εξασφαλίσω μια σειρά από επιτυχίες σε δίκες, και λέω κατηγορηματικά ότι οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές, που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.

Η ανταπόκριση της κοσμικής κοινότητας για τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία ήταν προβλέψιμα απαθής, σύμφωνα με την ακλόνητη δέσμευσή τους στον μεθοδολογικό νατουραλισμό. Γι’αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον όρο «μεθοδολογικός νατουραλισμός», είναι η ανθρώπινη προσπάθεια να εξηγεί τα πάντα από την άποψη της φυσικής και των φυσικών αιτιών μόνο. Εάν ένα υποτιθέμενο ιστορικό γεγονός αψηφά τη φυσική εξήγηση (π.χ. μια θαυματουργή ανάσταση), οι κοσμικοί μελετητές το αντιμετωπίζουν γενικά με μεγάλο σκεπτικισμό, ανεξάρτητα από τα στοιχεία, ανεξάρτητα από το πόσο θετικό και συναρπαστικό μπορεί να είναι. Κατά την άποψή μας, μια τέτοια ακλόνητη πίστη στα φυσικά αίτια, ανεξάρτητα από ουσιαστικές αποδείξεις για το αντίθετο, δεν συμβάλλουν στην αμερόληπτη (και ως εκ τούτου επαρκή) εξέταση των στοιχείων. Συμφωνούμε με τον Dr. Wernher von Braun και πολλούς άλλους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αντιμετωπίζοντας με μια δημοφιλή φιλοσοφική προδιάθεση τις αποδείξεις, εμποδίζεται η αντικειμενικότητα. Ή χρησιμοποιώντας τα λόγια του Dr. Von Braun: «ο εξαναγκασμός της αποδοχής ενός μόνο συμπεράσματος…. θα παραβίαζε την αντικειμενικότητα της ίδιας της επιστήμης». Λέγοντας αυτό, ας εξετάσουμε τώρα τις διάφορες αποδείξεις που ευνοούν την Ανάσταση.

                               Η πρώτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού

Κατ΄ αρχάς, έχουμε αποδεδειγμένα ειλικρινή μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων. Παλαιοχριστιανικοί απολογητές αναφέρουν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ορισμένοι εκ των οποίων τεκμηρίωσαν τις εικαζόμενες εμπειρίες τους. Πολλοί από αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες πρόθυμα και με αποφασιστικότητα υπέμειναν παρατεταμμένα βασανιστήρια και θάνατο αντί να αποκηρύξουν τη μαρτυρία τους. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ειλικρίνειά τους, αποκλείοντας την εξαπάτηση εκ μέρους τους. Σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή (Πράξεις 4:1-17, Επιστολές του Πλίνη στο Τραϊανό Χ 96 κ.α.), οι περισσότεροι Χριστιανοί μπορούσαν να δώσουν τέλος στον βασανισμό τους απλά αποκηρύττοντας την πίστη τους. Αντίθετα, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επέλεξαν να υπομένουν τα δεινά και να διακηρύξουν την Ανάσταση του Χριστού μέχρι θανάτου. Σημειώστε ότι, ενώ το μαρτύριο είναι αξιοσημείωτο, δεν είναι κατ΄ ανάγκη επιτακτικό. Αυτό δεν επικυρώνει την πίστη τόσο πολύ, όσο πιστοποιεί έναν πιστό (επιδεικνύοντας την ειλικρίνειά του με έναν απτό τρόπο). Αυτό που κάνει τους πρώτους Χριστιανούς μάρτυρες αξιοθαύμαστους, είναι αν γνώριζαν ή όχι, ότι αυτό που ομολογούσαν ήταν αλήθεια. Είτε είδαν τον Ιησού Χριστό ζωντανό και αβλαβή μετά τον θάνατό Του ή όχι. Αυτό είναι το εξαιρετικό. Αν ήταν όλα απλώς ένα ψέμα, γιατί τόσοι πολλοί να επιμένουν στα συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί όλοι να επιμένουν εν γνώσει τους σε ένα τέτοιο ασύμφορο ψέμα, ευρισκόμενοι μπροστά σε διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατο; …..οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες ήταν η πρώτη γενεά. Ή είδαν αυτό που ισχυρίζονταν ότι είδαν ή όχι.

Ανάμεσα στους πιο επιφανείς αυτόπτες μάρτυρες ήταν οι Απόστολοι. Υπέστησαν μια συλλογικά αδιαμφισβήτητη αλλαγή μετά τις -μετά την Ανάσταση- εμφανίσεις του Χριστού. Αμέσως μετά την σταύρωση, κρύβονταν από φόβο για τις ζωές τους. Όμως, μετά την Ανάσταση βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος διακηρύττοντας την Ανάσταση παρά την εντατικοποίηση των διώξεων. Τι ευθύνεται για την ξαφνική και δραματική αλλαγή τους; Σίγουρα δεν ήταν οικονομικό όφελος. Οι Απόστολοι εγκατέλειψαν ό,τι είχαν, για να κηρύξουν την Ανάσταση, συμπεριλαμβανομένης και της ζωής τους.

Η δεύτερη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού

Η δεύτερη σειρά αποδείξεων αφορά την αλλαγή συγκεκριμένων βασικών σκεπτικιστών, ειδικά του Παύλου και του Ιακώβου. Ο Παύλος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως έναν βίαιο διώκτη της πρώτης Εκκλησίας. Μετά από αυτό που περιγράφει ο ίδιος ως μια συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό, ο Παύλος υπέστη μια άμεση και δραστική αλλαγή, από έναν φαύλο διώκτη της Εκκλησίας σε έναν από τους πιο παραγωγικούς και ανιδιοτελείς υπερασπιστές της. Όπως πολλοί πρώτοι Χριστιανοί, ο Παύλος υπέστη εξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και εκτέλεση για τη σταθερή δέσμευσή του στην Ανάσταση του Χριστού. Ο Ιάκωβος ήταν σκεπτικιστής, όχι όμως επιθετικός όπως ο Παύλος. Μια μετά την Ανάσταση συνάντηση με τον Χριστό, τον μετέτρεψε όμως σε έναν μοναδικό πιστό, έναν ηγέτη της Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ. Έχουμε ακόμα μια επιστολή του, που οι μελετητές γενικά δέχονται ότι είναι μία από τις επιστολές του προς την πρώτη Εκκλησία. Όπως ο Παύλος, ο Ιάκωβος πρόθυμα υπέφερε και πέθανε για τη μαρτυρία του, γεγονός που πιστοποιεί την ειλικρίνεια της πίστης του (δείτε το βιβλίο των Πράξεων και τις Αρχαιότητες των Εβραίων του Ιώσηπου ΧΧ, ΙΧ, 1).

Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού

Η τρίτη και η τέταρτη σειρά αποδείξεων αφορά πιστοποιήσεις εχθρών του χριστιανισμού σχετικά με τον άδειο τάφο και το γεγονός ότι η πίστη της Αναστάσεως ξεκίνησε από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς εκτελέστηκε δημοσίως και θάφτηκε στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν αδύνατον η πίστη στην Ανάστασή Του να ξεκινήσει από την Ιερουσαλήμ, ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου το Σανχεντρίν θα μπορούσε να το ξεθάψει και να το τοποθετήσει σε κοινή θέα και έτσι να εκθέσει την απάτη. Αντίθετα, το Σανχεντρίν κατηγόρησε τους Αποστόλους ότι έκλεψαν δήθεν το σώμα, προφανώς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν την απουσία του (και κατά συνέπεια τον άδειο τάφο). Πώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Παρακάτω είναι οι τρεις πιο κοινές εξηγήσεις:

Πρώτη, λένε ότι οι Απόστολοι έκλεψαν το σώμα. Αν αυτή ήταν η υπόθεση, αυτοί θα ήξεραν ότι η Ανάσταση ήταν μια απάτη. Γι΄ αυτό δεν θα ήταν τόσο πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό. (Δείτε τη πρώτη σειρά αποδείξεων σχετικά με την αποδεδειγμένη ειλικρίνεια αυτοπτών μαρτύρων). Όλοι όσοι δήλωναν αυτόπτες μάρτυρες, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είχαν δει πραγματικά τον Χριστό και ως εκ τούτου έλεγαν ψέματα. Με τόσους πολλούς συνωμότες, σίγουρα κάποιος θα ομολογούσε, αν όχι για να δώσει ένα τέλος στα δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον για να τελειώσει η ταλαιπωρία των φίλων του και της οικογένειάς του. Η πρώτη γενιά Χριστιανών είχαν κακοποιηθεί απολύτως, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά στη Ρώμη το 64 μ.Χ. (μια πυρκαγιά που φέρεται να έχει διατάξει ο Νέρωνας, για να μπορέσει να επεκτείνει το παλάτι του, αλλά που αυτός κατηγόρησε τους Χριστιανούς της Ρώμης σε μια προσπάθεια να αθωωθεί ο ίδιος). Όπως ο Ρωμαίος ιστορικός Κορνήλιος Τάκιτος εξιστορεί στα Χρονικά της Αυτοκρατορικής Ρώμης (που εκδόθηκε μόλις μια γενεά μετά τη φωτιά): «Ο Νέρωνας ενίσχυσε την κατηγορία και προκάλεσε τα πιο ακραία βασανιστήρια σε μια τάξη που μισούσε για τα βδελύγματά τους, που ονομάζονται από τον λαό, Χριστιανοί. Ο Χριστός, από τον Οποίο το όνομα είχε την προέλευσή του, υπέστη την έσχατη ποινή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου στα χέρια ενός από τους εισαγγελείς μας, τον Πόντιο Πιλάτο, για μια πιο επικίνδυνη δεισιδαιμονία, με αποτέλεσμα να περιοριστεί για ένα διάστημα, αλλά ξέσπασε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την πρώτη πηγή του κακού, αλλά ακόμη και στη Ρώμη, όπου όλα τα ειδεχθή και επαίσχυντα πράγματα από κάθε μέρος του κόσμου βρίσκουν το κέντρο τους, για να γίνουν δημοφιλή. Κατά συνέπεια, αρχικά έγινε μια σύλληψη όλων εκείνων που ομολόγησαν την ενοχή τους, στη συνέχεια, με βάση τις πληροφορίες τους, ένα τεράστιο πλήθος καταδικάστηκε, όχι τόσο για τον εμπρησμό της πόλης, όσο για το μίσος τους κατά της ανθρωπότητας. Κάθε είδους εμπαιγμός προστέθηκε στον θάνατό τους. Καλυμμένοι με δέρματα ζώων, κατακρεουργήθηκαν από τα θηρία και χάθηκαν ή σταυρώθηκαν ή καταδικάστηκαν στη πυρά και κάηκαν, για να χρησιμεύσουν στο νυχτερινό φωτισμό, όταν το φως της ημέρας είχε παρέλθει.» (Χρονικά, XV, 44). Ο Νέρωνας φώτιζε τα πάρτι στον κήπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θα είχε ομολογήσει την αλήθεια κάτω από τη απειλή ενός τέτοιου φρικτού πόνου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καμμία καταγραφή για οποιονδήποτε Χριστιανό που να αποκήρυξε την πίστη του στην Ανάσταση, για να βάλει τέλος στον βασανισμό του. Αντίθετα, έχουμε πολλές καταγραφές για εμφανίσεις μετά την Ανάσταση και εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν και να πεθάνουν γι΄ αυτό.

Εάν οι Απόστολοι δεν έκλεψαν το σώμα, πως αλλιώς εξηγούμε τον άδειο τάφο; Κάποιοι είπαν ότι ο Χριστός προσποιήθηκε τον θάνατό Του και στη συνέχεια δραπέτευσε από τον τάφο. Αυτό είναι προφανώς παράλογο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτοπτών μαρτύρων, ο Χριστός ξυλοκοπήθηκε άγρια με φραγγέλιο, βασανίσθηκε, πληγώθηκε. Υπέστη εσωτερικές βλάβες, τεράστια απώλεια αίματος, ασφυξία και τρυπήθηκε στην καρδιά Του με λόγχη. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος για να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός (ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος κάτω από αυτές τις συνθήκες), θα μπορούσε να επιβιώσει μια τέτοια δοκιμασία, να προσποιηθεί τον θάνατό Του, να μείνει σε έναν τάφο για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες χωρίς ιατρική φροντίδα, τροφή ή νερό, να αφαιρέσει την τεράστια πέτρα που σφράγιζε τον τάφο Του, να αποδράσει απαρατήρητος μέσα από πλήθος στρατιωτών που φύλασσε τον τάφο (χωρίς να αφήσει πίσω του ένα ίχνος αίματος), να πείσει εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες ότι αναστήθηκε και είναι καλά, και στη συνέχεια να εξαφανιστεί χωρίς κανένα ίχνος. Μια τέτοια αντίληψη είναι γελοία.

Η πέμπτη σειρά αποδείξεων για την Ανάσταση του Χριστού

Τέλος, η πέμπτη σειρά αποδείξεων αφορά μια ιδιομορφία στις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Σε όλες τις κύριες αφηγήσεις της Αναστάσεως, οι γυναίκες είναι οι πρώτες και οι κύριες αυτόπτες μάρτυρες. Αυτό θα ήταν μια περίεργη εφεύρεση, αφού τόσο στον αρχαίο εβραϊκό όσο και στον ρωμαϊκό πολιτισμό, οι γυναίκες ήταν σημαντικά υποτιμημένες. Η μαρτυρία τους θεωρείτο επουσιώδης και παραβλέπετο. Δεδομένου αυτού του γεγονότος, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι οποιοιδήποτε εμπνευστές μιας φάρσας στον πρώτο αιώνα, στην Ιουδαία, θα επέλεγαν τις γυναίκες να είναι οι πρωταρχικοί τους μάρτυρες. Από όλους τους άρρενες μαθητές που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού αναστημένο, αν όλοι έλεγαν ψέματα και η Ανάσταση ήταν μια απάτη, γιατί επέλεξαν τους πιο δύσπιστους και με κακή αντίληψη μάρτυρες που μπορούσαν να βρουν;

 

Οι Μυροφόρες

 

Ο Dr. William Lane Craig εξηγεί: «Όταν κατανοήσετε τον ρόλο των γυναικών στην Εβραϊκή κοινωνία του πρώτου αιώνα, αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ότι αυτή η ιστορία του άδειου τάφου θα πρέπει κατ΄ αρχήν να διαθέτει γυναίκες ως αυτούς που βρήκαν τον άδειο τάφο. Οι γυναίκες ήταν σε πολύ χαμηλή βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας στον πρώτο αιώνα στη Παλαιστίνη. Υπάρχουν παλιές ρήσεις ραβίνων που λένε: «Αφήστε τα λόγια του Νόμου να καούν, παρά να παραδοθούν στις γυναίκες» και ”Μακάριος είναι αυτός που τα παιδιά του είναι άνδρες, αλλά αλλοίμονο σ΄ εκείνον που τα παιδιά του είναι γυναίκες” . Η μαρτυρία των γυναικών εθεωρείτο τόσο άνευ αξίας που δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν νομικά μάρτυρες σε ένα εβραϊκό δικαστήριο. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι κύριοι μάρτυρες του άδειου τάφου είναι αυτές οι γυναίκες… Οποιαδήποτε μόνο μεταγενέστερη αναφορά απεικονίζει άρρενες μαθητές να βρίσκουν τον τάφο άδειο, για παράδειγμα ο Πέτρος ή ο Ιωάννης. Το γεγονός ότι οι γυναίκες ήταν οι πρώτοι μάρτυρες του άδειου τάφου, εξηγείται πιο πειστικά από την πραγματικότητα που – είτε μας αρέσει είτε όχι – ήταν αυτές που βρήκαν τον άδειο τάφο! Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων κατέγραφαν πιστά ό,τι συνέβη, ακόμα και αν ήταν ενοχλητικό. Αυτό μαρτυρά την ιστορικότητα αυτής της παράδοσης και όχι το μυθικό στοιχείο της». (Ο Dr William Lane Craig, αναφέρεται από τον Lee Strobel, Τα επιχειρήματα υπέρ του Χριστού, Grand Rapids: Zondervan, 1998, σελ. 293)».

Σύμφωνα λοιπόν με τον δικηγόρο Sir Lionel Luckhoo: «Οι αποδείξεις για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι τόσο συντριπτικές, που επιβάλλουν την αποδοχή τους χωρίς να αφήνουν απολύτως κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.

Υπάρχει μια πτυχή ως προς την αξιοπιστία των μαρτύρων, που πρέπει οπωσδήποτε να επισημανθεί. Ο Αναστάς Κύριος δεν ζήτησε από τους ανθρώπους και μαθητές Του να μαρτυρήσουν και να ομολογήσουν την Ανάστασή Του. Γι’αυτό και αμέσως μετά την Ανάστασή Του, δεν κήρυξαν την Ανάσταση στον κόσμο. Από αυτούς ένα μόνο ζήτησε, να τηρήσουν την εντολή Του ώστε να λάβουν την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, λέγοντας: «όταν δε έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ό παρά του πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού» (Ιωαν. ΙΕ΄, 26). «παρήγγειλεν αυτοίς από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατέ μου… λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς, και έσεσθέ μοι μάρτυρες έν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πραξ. α΄, 4,8). Ο Αναστάς Ιησούς δεν ήθελε να έχει την εξ ανθρώπων μαρτυρία και γι’αυτό στους μαθητές Του δεν επέτρεψε να αρχίσουν το κήρυγμα της ομολογίας της Αναστάσεώς Του, αλλά ήθελε να πλησθούν εκ του Αγίου Πνεύματος ώστε Αυτό το Πνεύμα μέσα από τους μαθητές να μαρτυρεί τα περί της Αναστάσεώς Του. Είναι λοιπόν γνωστό ότι οι μαθητές μόνο  όταν την Πεντηκοστή έλαβαν το Πνεύμα της Αληθείας, τότε κατέβηκαν από το υπερώο «και ήρξαντο λαλείν καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι (και εκήρυσσαν:) τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, ού πάντες ημείς εσμέν μάρτυρες. τη δεξιά ουν του Θεού υψωθείς, την τε επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος λαβών παρά του πατρός, εξέχεε τούτο ό νυν υμείς βλέπετε και ακούετε…» (Πραξ. Β΄, 32-33). Δεν είναι λοιπόν τόσο αυτή η μαρτυρία ότι Τον είδαν αναστημένο που αποδεικνύει την Αλήθεια της Αναστάσεως, όσο το γεγονός της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές μετά την Ανάσταση του Κυρίου. «εκείνοι (οι μάρτυρες της Αναστάσεως και οι λαβόντες την επαγγελία) εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού (την Ανάσταση), του (αναστηθέντος) Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων. αμήν» (Μαρκ. ΙΣΤ΄, 20).

Όποιος θέλει, έχει και σήμερα τη δυνατότητα και να δει τον Κύριο Ιησού Χριστό αναστημένο, και να λάβει τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το πώς θα επιτευχθεί  αυτό, το καθορίζει ο ίδιος ο Ιησούς, λέγοντας: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με·…. και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν» (Ιωαν. ΙΔ΄, 21). Έχει λοιπόν υποσχεθεί ότι όποιος Τον αγαπά και τηρεί τις εντολές Του, σε αυτόν θα εμφανισθεί: «Εάν αγαπάτέ με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε, και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’υμών εις τον αιώνα» (Ιωαν. ΙΔ΄, 15-16).

Εάν ο τάφος είναι κενός και ο νους θέλει να δει τον Ιησού, δεν έχει παρά να υπακούσει στην εντολή Του: «υπάγετε απαγγείλατε τοις αδελφοίς μου ίνα απέλθωσιν εις την Γαλιλαίαν, κακεί με όψονται» (Ματθ. ΚΗ΄, 10). Οι μαθητές Του τότε υπακούοντας στην εντολή Του «επορεύθησαν εις την Γαλιλαίαν εις το όρος ου ετάξατο αυτοίς ο Ιησούς, και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτώ…» (Ματθ. ΚΗ΄,16-17). «Γαλιλαία» για εμάς είναι η εντολή του Ιησού· όποιος την τηρεί και την εμφάνισή Του και την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος δέχεται. Όποιος δεν την τηρεί, θεωρεί κενόν τάφον και εμφορείται υπό πνεύματος δυσπιστίας, καθαρά όμως εξ υπαιτιότητος της ανυπακοής και της αργίας του λόγω της κακής του προαιρέσεως.

Ενθυμούμενοι τα ρήματα του αγγέλου προς τις μυροφόρες: «ηγέρθη από των νεκρών καθώς είπε, και ιδού προάγει υμάς εις την Γαλιλαία· εκεί αυτόν όψεσθε· ιδού είπον υμίν» (Ματθ. ΚΗ΄,6-7), σε όλους τους εν Χριστώ αδελφούς μας απευθύνουμε εν επιγνώσει : Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η.