Αγαπητοί μας φίλοι, αδελφοί και συντοπίτες μας, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι πριν λίγα λεπτά εξεδήμησε προς Κύριον ο φίλος μας Απόστολος (Τόλης) Παπαγεωργίου, ο Πρόεδρος του ελληνικού «Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αριστοτέλη. Κάτω από έναν καταιγισμό συναισθημάτων που μας κατακλύζουν αυτή τη στιγμή και καθιστούν δύσκολη την εξεύρεση λόγων, μαζί με τη δυσάρεστη αυτή ανακοίνωση, αφιερώνουμε δύο ταπεινά λόγια στην αγάπη όλων σας, εις μνήμην του τεθνεώτος.
To έργο του Απόστολου Παπαγεωργίου (του γνωστού σε όλους μας «Τόλη»), οι αγώνες του για το κοινό καλό του τόπου μας –και όχι μόνο– είναι γνωστά εδώ και χρόνια όχι μόνον στα στενά όρια του δήμου μας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Η ιστορία έχει καταγράψει το έργο του, τις ενέργειές του, τους αγώνες του, τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισε και διαχειρίστηκε με σύνεση, τις συνέπειες που υπέστη κατ’ αυτόν τον αγώνα, κυρίως όμως έχει καταγράψει το μοναδικό ήθος και την ανυποχώρητη λεβεντιά που τον διέκρινε ως άνθρωπο.
Η αγάπη του για το καλό του τόπου ήταν μέσα του τόσο μεγάλη, που σαν «καμίνι» έκαιγε καθετί ενάντιο στο πρόσωπό του· ποτέ δεν τον ἄγγιξε ούτε τον επηρέασε η λάσπη των λασπολόγων, ποτέ δεν τον επηρέασαν τα πάθη των άλλων. Το πρωί τον συκοφαντούσες και τον έβριζες άνευ λόγου και αιτίας, και το απόγευμα άκουγε ότι οι υβριστές του αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα κι έτρεχε να τους συμπαρασταθεί. Ευκατάστατος και καταξιωμένος πολιτικός μηχανικός, αλλά και επιχειρηματίας στο παρελθόν, ξόδεψε σ’ αυτόν τον αγώνα μια ολόκληρη περιουσία και φυσικά την υγεία του, τη φυσιολογική καθημερινότητά του και την προσωπική του «καλοπέραση» και θυσίασε τέλος και την ίδια του τη ζωή.
Σήμερα δεν θα πω περισσότερα γι’ αυτόν τον διαχρονικό τίμιο και προπάντων φιλότιμο αγώνα του, που όλοι εσείς λίγο–πολύ γνωρίζετε. Θα σας πω μόνον κάποια πράγματα που δεν γνωρίζετε και είναι καιρός να καταστούν γνωστά, ώστε όλοι να έχουμε μια αντικειμενική γνώση της προσωπικότητας του τεθνεώτος αδελφού, συμπατριώτη και συναγωνιστή μας, Απόστολου Παπαγεωργίου. Από το 2002 μάς συνέδεε μία φιλία μοναδική· και αγαπούσε και την Αδελφότητα του Ησυχαστηρίου μας, τρέφοντας ιδιαίτερη ευλάβεια στην Έφορό μας, την Παναγία, τη Φοβερά Προστασία, την οποία πολλάκις επικαλείτο στην προσωπική του ζωή.
Όταν το 2006-2007 κατατέθηκε το επενδυτικό σχέδιο ανάπτυξης της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», που αφορούσε την εκμετάλλευση των μεταλλείων των περιοχών των Σκουριών, της Ολυμπιάδος, των Μαύρων Πετρών Χαλκιδικής, όλη η περιοχή μας αναστατώθηκε και άρχισαν οι ενέργειες των κατοίκων για ενημέρωση, ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και ο αγώνας κατά αυτής της μη αξιοβίωτης επένδυσης και ανάπτυξης. Πρωταγωνιστής σ’ αυτόν τον αγώνα ήταν ο Απόστολος, ο οποίος είχε ήδη συμβάλει και στο κλείσιμο της προηγούμενης εταιρείας, της ΤVX.
To 2007, λοιπόν, κάτω από αυτόν τον ξεσηκωμό της τοπικής κοινωνίας, όπου ο Απόστολος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενημέρωση, στις νομικές ενέργειες κ.λ.π., μια μέρα χτυπά το τηλέφωνό μου, το σηκώνω και είναι ο Απόστολος, ο οποίος μου λέει επί λέξει: «Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μία χάρη». Του απαντώ: «Σε ακούω Απόστολε». Και συνεχίζει: «Γέροντα, διεγνώσθην με καρκίνο και τα πράγματα για εμένα δεν είναι καλά. Πρέπει επειγόντως αύριο να κατέβω στην Αθήνα στο νοσοκομείο “Υγεία“, ώστε να χειρουργηθώ και θέλω να με πας εσύ, θέλω να πάμε μαζί». (Παραλείπω τα συναισθήματά μου, όταν το άκουσα)· τον ρωτώ: «Πες μου, Απόστολε, τι ώρα θέλεις να έρθω;». Ορίσαμε ώρα συνάντησης, τον πήρα μαζί με τη σύντροφό του Μαρία και πήγαμε στο «Υγεία», όπου προέβη στην ενδεδειγμένη επέμβαση. Πρέπει να επισημάνω ότι καθώς κατεβαίναμε προς την Αθήνα, έξι ώρες ταξίδι, δεν γύρισε ούτε μία φορά την κουβέντα στον εαυτό του και στο πρόβλημά του, αλλά ανέλυε το επενδυτικό σχέδιο της εταιρείας, τι συνέπειες θα είχε για τον τόπο, το δάσος, τα νερά, αναφέροντας διάφορες άλλες περιοχές ανά τον κόσμο, που είχαν προβλήματα από παρόμοιες εξορύξεις.
Οι γιατροί του «Υγεία» προέβησαν στην επιβεβλημένη επέμβαση και του επέστησαν σοβαρά την προσοχή για δύο πράγματα: ένα, ότι θα έπρεπε κατά τακτά χρονικά διαστήματα να προβαίνει σε έλεγχο για τυχόν μεταστάσεις, και δεύτερον ότι θα έπρεπε να επικεντρωθεί να κοιτάξει την υγεία του, να αποφεύγει εντάσεις, στενοχώρια, άγχος και καταχρήσεις (τσιγάρο, αλκοόλ ξενύχτια κ.λ.π., τα οποία ποτέ του ο ίδιος δεν αγάπησε).
Μπήκαμε, λοιπόν, στο αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ενώ ακόμα ήμασταν στην Κηφισιά και πάμε να βγούμε στην Εθνική οδό, λέει, ξεκινώντας την κουβέντα: «Γέροντα, τώρα μόλις φθάσουμε, θα πρέπει να κάνω…», κι άρχισε να εξηγεί ότι θα συντάξει μελέτες, τις οποίες θα έστελνε στις αρμόδιες υπηρεσίες να τις ενημερώσει για ποιους λόγους αυτή η επένδυση δεν μπορεί να εφαρμοστεί και τι συνέπειες θα έχει για τον τόπο μας». Τον σταματώ και του λέω: «Απόστολε, αυτή η ασθένεια είναι επικίνδυνη και πρέπει τώρα να κοιτάξεις λίγο την υγεία σου, πρέπει να ησυχάσεις, να πάρεις και το ιστιοφόρο σου για να πας καμιά εκδρομή στα νησιά. Κατά το κοινώς λεγόμενο, να αλλάξεις παραστάσεις και να πάψεις ν’ ασχολείσαι με θέματα που επιβαρύνουν την υγεία σου». Με άκουσε προσεκτικά και στο τέλος γυρνά χαμογελώντας και μου λέει: «Γέροντα, προφανώς αστειεύεσαι;». Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, η συζήτηση ήταν παρόμοια μ’εκείνη της διαδρομής μας μέχρι την Αθήνα, που προανέφερα.
Τώρα θα αφήσω εσάς ν’ αναλογισθείτε τι ακριβώς έκανε ο Απόστολος από το 2007 (που διεγνώσθη με καρκίνο και προέβη σε επέμβαση) έως το 2020. Εμένα με είχε δεσμεύσει αυστηρά να μην πω σε κανέναν απολύτως ότι έχει καρκίνο, ότι έκανε επέμβαση κ.λ.π., εκτός από τις μοναχές του Ησυχαστηρίου μας (από τις οποίες ζήτησε να εύχονται), διότι δεν ήθελε να στενοχωρηθούν οι συναγωνιστές του και να καμφθεί έστω και λίγο το φρόνημά τους!!
Αναλογισθείτε τι τεράστιο έργο επιτέλεσε, πώς συμμετείχε στις διαδηλώσεις και τις εντάσεις, στην ενημέρωση του πληθυσμού, τι λάσπη από ημετέρους και εναντίους αναιτίως “έτρωγε”, τι αγώνες έκανε και για άλλες περιοχές. Υπήρξε μέλος και της διανομαρχιακής Ροδόπης-Θράκης, έτρεχε εκεί, στις Σάπες, στην Αλεξανδρούπολη, συμμετείχε στις εκδηλώσεις, στα συλλαλητήρια, τον καλούσαν ομιλητή… Και δεν είναι τυχαίο ότι ομόφωνα το δημοτικό συμβούλιο της Αλεξανδρούπολης τον έχει ανακηρύξει επίτιμο δημότη της πόλεως.
Ας αναλογισθείτε ότι, μεταξύ των προαναφερομένων, συντάχθηκαν εις βάρος του τρεις δικογραφίες κακουργηματικού χαρακτήρα, όπου του απέδιδαν ψευδώς όλα τα αδικήματα του ποινικού κώδικα για τις δήθεν εγκληματικές οργανώσεις: τον κατηγορούσαν ως δήθεν «αρχηγό» τριων «εγκληματικών» οργανώσεων που δήθεν οργάνωσαν τα γεγονότα του εμπρησμού των Σκουριών, τα γεγονότα στο δημαρχείο της Ιερισσού και του Καρατζά (και εκ των τριων κατηγοριών απαλλάχθηκε και αθωώθηκε πανηγυρικά, καθώς κατέπεσαν οι συκοφαντίες για το πρόσωπό του και τους συναγωνιστές του και αποδείχθηκε η αλήθεια).
Με το απολογητικό του υπόμνημα για την υπόθεση Καρατζά.
Όλα αυτά όμως, έναν υγιή άνθρωπο τον καταρρακώνουν και τον αρρωσταίνουν (πόσους κατηγορούμενους και αγωνιστές δεν τους εγκατέλειψε η καρδιά τους και απεβίωσαν; πόσοι έβαλαν «μπαλονάκια» πριν την άδικη εκδίκαση των υποθέσεών τους, μεταξύ αυτών και ο δικηγόρος υπεράσπισής τους;). Πόσο μάλλον, τον ασθενή Απόστολο! Τι κι αν η σύντροφός του Μαρία και οι αγαπημένες του κόρες τον πίεζαν να κοιτάξει την υγεία του, να πηγαίνει να κάνει τον επιβεβλημένο τακτικό ιατρικό έλεγχο,… Ο Απόστολος είχε μια «αδυναμία»: δεν έστρεφε τον νου του στον εαυτό του. Ήταν σαφώς μονίμως προσανατολισμένος και δοσμένος στο κοινό καλό του τόπου του. Άκουγα κάποιους εμφορούμενους και ενεργούμενους από εμπάθεια, αναίτια να τον λασπολογούν ότι τάχα αντιδρά στα μεταλλεία «διότι έχει προσωπικό όφελος», ενώ εγώ γνώριζα ότι αυτός θυσιάζει τη ζωή του και κόντευα «να σκάσω», διότι με είχε δεσμεύσει να μην πω σε κανέναν ότι έχει καρκίνο.
Ας έρθουμε τώρα όμως στο τέλος του, το οποίο είναι παροιμιώδες.
Πριν λίγο διάστημα άρχισε να χάνει κάποια κιλά, να αισθάνεται μεγάλη αδυναμία και πλέον αποφάσισε να προβεί στις ενδεδειγμένες ιατρικές εξετάσεις.
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, μου τηλεφώνησε αμέσως και μου είπε συγκινημένος: «Γέροντα, πήρα να σου πω ότι έκανα κάποιες εξετάσεις και διαγνώσθηκε ότι έχω πλέον καθολικό καρκίνο με μεταστάσεις σε αρκετά όργανα και το προσδόκιμο της ζωής μου, σύμφωνα με τους γιατρούς είναι πλέον μικρό. Να εύχεσαι, εγώ θα σε ενημερώνω (παραλείπω κι εδώ τα συναισθήματά μου, όταν άκουσα όλα αυτά)». Εν συνεχεία, στο «Διαβαλκανικό» αποφασίσθηκε από τους γιατρούς η επιθετική χημειοθεραπεία στον επιθετικό καρκίνο που είχε. Όταν του χορήγησαν την πρώτη δόση, πριν ολοκληρωθεί η λήψη της, ο εξασθενημένος οργανισμός του δεν μπόρεσε να τη δεχθεί και καταστράφηκαν τα νεφρά του, απέκτησε καθολική νεφρική ανεπάρκεια και ορίσθηκε η ανά δύο ημέρες πλέον αιμοκάθαρσή του.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις, μου τηλεφώνησε ξανά μέσα από το «Διαβαλκανικό» και επί λέξει μου είπε: «Γέροντα, πήρα να σε ενημερώσω ότι το προσδόκιμο ζωής μου μειώθηκε κι άλλο και πλέον είναι ζήτημα κάποιων εβδομάδων. Εδώ οι γιατροί μου λένε ότι πρέπει να προβούν σε μία επέμβαση στα νεφρά και τους είπα κατηγορηματικά “όχι“, ότι δεν επιθυμώ να προβώ σε άλλη επέμβαση. Θέλω μόνον εξιτήριο, να πάω στο χωριό μου, στο πατρικό μου σπίτι και να παραδώσω την ψυχή μου στον Κύριο κοντά στους δικούς μου ανθρώπους και στους συγχωριανούς μου, που με αγαπούν και τους αγαπώ. Γέροντα, εγώ για τον εαυτό μου ένα μόνο θέλω: Να γίνει σε εμένα αυτό που η Εκκλησία μας εύχεται, να έχω τέλη χριστιανικά, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και ανώδυνα. Σε παρακαλώ να εύχεσαι. Εγώ θα σε ενημερώνω. Τη μετάνοιά μου στις αδελφές (μοναχές)»· (παραλείπω κι εδώ τα δικά μου συναισθήματα, ακούγοντας όλα αυτά).
Ο Απόστολος όντως με δική του ευθύνη πήρε εξιτήριο και ήρθε στην Ιερισσό, στο πατρικό του σπίτι και το τελευταίο διάστημα κάθε δύο ημέρες μετέβαινε στον Πολύγυρο για αιμοκάθαρση. Άρχισε να έχει μια φλεγμονή στο νεφρό και μικρή αιμορραγία· ανέβαζε 38,5 πυρετό και από τους γιατρούς κρίθηκε απαραίτητη μια επέμβαση στο νεφρό του. Εκείνος όμως σταθερά απάντησε και πάλι «όχι». Φυσικά είναι περιττό να πω ότι κατά τις τέσσερις ώρες αιμοκάθαρσης, ενημέρωνε τους παρισταμένους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που τον παρακολουθούσαν, για την επικείμενη καταστροφή του τόπου! Δύο μάλιστα εξ αυτών τον γνώριζαν και συμμετείχαν σε κάποιες διαδηλώσεις, όπως με χαρά μου είπε.
Στην πατρική του οικία πλέον σταθερά καθόλο το 24ωρο παρίσταντο στο προσκέφαλό του τρεις κυριολεκτικά άγγελοι· οι δύο πολυαγαπημένες του κόρες Κατερίνα και Σοφία και η πολυαγαπημένη του σύντροφος, Μαρία. Και οι τρεις τους είχαν την εμπειρία μιας θαυμαστής «οσιακής» μορφής κοιμήσεώς του.
Πλήθος κόσμου καθημερινά τον επισκέπτονταν και από πολλά μέρη της Ελλάδος. Μέχρι την τελευταία του στιγμή ο Απόστολος είχε διαύγεια νου, ήταν με μια μοναδική ουράνια γαλήνη, ηρεμία και ειρήνη στην ψυχή και στο πρόσωπο, που τη συναντάς συνήθως σε οσιακές μορφές. Παραθέτω μια φωτογραφία στην αγάπη σας (που τράβηξε μία παρισταμένη επισκέπτρια) προς πίστωση των γραφομένων μου.
Το χαμόγελο δεν έλειψε ποτέ από τα χείλη του αυτές τις δύσκολες στιγμές ούτε ο καλός του λόγος για όλους ούτε φυσικά οι παραινέσεις του να μην αφήσουν τον αγώνα για το καλό του τόπου. Και φυσικά είναι περιττό να σας πω ότι σε όλους όσους τον επισκέφθηκαν, δεν επέτρεψε να γυρίσει η κουβέντα γύρω από τον εαυτό του και την ασθένειά του ή τις επιθανάτιες στιγμές του· ΠΟΤΕ!! Ήταν έως την τελευταία του αναπνοή σαν να είχε πάρει «διαζύγιο» από τον εαυτό του και να είχε συζευχθεί το ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ του. Μάρτυρες είναι όλο το πλήθος των επισκεπτών του, συντοπιτών του και μη. Όταν πήγαμε στο πατρικό του σπίτι εγώ, η Καθηγουμένη Αγαθονίκη και η αδελφή Βερονίκη, μας κέρασαν καφέ κι όταν πήρα στο χέρι το φλυτζάνι, προβληματιζόμενος μέσα μου τι να του ευχηθώ («στην υγειά σου»; δεν μου πήγαινε), σηκώνω λοιπόν το φλυτζάνι και του λέω: «Απόστολε, εύχομαι», και πριν προλάβω να συνεχίσω με διακόπτει, σηκώνει το χέρι του και με τον δείκτη των δακτύλων του δείχνοντας προς τον ουρανό, μου λέει: «Ό,τι θέλει και όπως θέλει ο Κύριος, Γέροντά μου», και του απάντησα: «να είναι ευλογημένο». Ως είθισται, ενδιαφερόμενος για την κατάστασή του, τον ρωτώ: «Απόστολε, τι λένε οι γιατροί;». Μου απαντά λοιπόν, επί λέξει, ενώπιον όλων: «Γέροντα, σημασία έχει τι λέει ο Κύριος. Αυτό είναι θέμα δικό Του, δεν αφορά ούτε τους γιατρούς ούτε καν εμένα! Εκείνο όμως που θέλω να σε παρακαλέσω και για το οποίο παρακάλεσα και τον δήμαρχό μας που με επισκέφθηκε, είναι να συμβάλετε όλοι στο να αρθεί η αδικία με το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (Γ.Π.Σ.) του δημοτικού διαμερίσματος της Μεγάλης Παναγίας. Σε όλη την Ελλάδα το οικοδομήσιμο είναι στα 4 στρέμματα, ενώ μόνον εδώ λόγω σκοπιμότητας, το όρισαν να είναι στα 6 στρέμματα, και έχουν αδικήσει όλους τους κατοίκους εκεί που έχουν μόνο 4 στρέμματα ιδιοκτησίες»!
Αυτός είναι ο δημοτικός σύμβουλος Τόλης Παπαγεωργίου, λίγο πριν αναχωρήσει απ’ αυτή τη ζωή, που για να μάθουμε το βράδυ των εκλογών αν θα έμπαινε, έπρεπε να ξημερώσει, ώστε να σιγουρευτούμε ότι μπήκε (οριακά για λίγες ψήφους)!! Δυστυχώς, στην πλειοψηφία τους οι ψηφοφόροι δεν θέλουν να αγαπούν αυτούς που έως θανάτου αγαπούν τον τόπο τους, αλλά ψηφίζουν όσους βλέπουν ότι θα τους «βολέψουν».
Έζησα είκοσι χρόνια μοναχός στο Άγιον Όρος και άλλα είκοσι τρία έτη Πνευματικός και Ιερέας έξω από το Άγιον Όρος. Πολλοί μοναχοί έχουν κοιμηθεί στα χέρια μου, όπως και αρκετοί κοσμικοί. Ομολογώ ότι τέτοια αντιμετώπιση θανάτου (πλην μιας ακόμη) που να μην πηγαίνει ο νους στον εαυτό του, δεν βίωσα ξανά στη ζωή μου. Αποφάσισα μια μέρα να τον επισκεφθώ με μια γνωστή του, την οποία ενημέρωσα πως ήταν ετοιμοθάνατος. Σε όλη τη διαδρομή μέσα στο αυτοκίνητο είχε άγχος ότι πήγαινε σε έναν ετοιμοθάνατο, πώς θα είναι ο ίδιος, τον φανταζόταν να υποφέρει, να έχει κατάθλιψη και απελπισία και αναρωτιόταν τι να του πει κ.λ.π. Όταν επιστρέφαμε, μου λέει: «Γέροντα, μου φαίνεται ότι αν έρχομαι κάθε μέρα στον Απόστολο, θα πάψω να φοβάμαι τον θάνατο. Δεν πιστεύω αυτό που έζησα σήμερα κατά την επίσκεψή μας στο σπίτι του και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος πεθαίνει και δεν νοιάζεται καθόλου γι’ αυτό, αλλά νοιάζεται για τους συντοπίτες του και τον τόπο του! Και είναι τόσο ήρεμος, γαλήνιος και χαμογελαστός».
Οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν και τακτοποίησε κάθε εκκρεμότητα που είχε, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Έδωσε οδηγίες και για την τελετή της κηδείας του. Από δε την Κυριακή 30 Αυγούστου, δεν μπορούσε πλέον να φάει, και στη συνέχεια ακόμα και το λιγοστό γάλα που έπινε, δεν το δεχόταν ο οργανισμός του πια. Συνέχισε να δέχεται πλήθος κόσμου και να απαντά ο ίδιος σε πλήθος τηλεφωνημάτων. Σε όλους όσους έπιαναν το θέμα της ασθενείας του, απαντούσε κόβοντας πάντα την κουβέντα γύρω από την κατάσταση της ασθένειάς του, λέγοντας: «Αυτό είναι θέμα του Κυρίου, βλέπω όμως ότι πολύ λίγος καιρός ζωής μου απομένει».
Ο Απόστολος ζήτησε να πάει και ο κουρέας «να περιποιηθεί την κώμη και τα γένεια του», ώστε όπως –γελώντας και με διάθεση χιούμορ– είπε χαρακτηριστικά: «κατά την εντός των επόμενων ημερών κηδεία του, να είναι ευπρεπής». Ο ίδιος (χωρίς καμία απολύτως νύξη δική μου), μου ζήτησε να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Εγώ τέλεσα τα δύο αυτά Μυστήρια, κατόπιν και επιθυμίας και εντολής του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, κ. Θεοκλήτου, ο οποίος μερίμνησε πολύ νωρίτερα, από τις 12 Ιουλίου (γνωρίζοντας τη φιλία που με συνέδεε με τον Απόστολο), να μου δώσει την ευλογία και την εντολή, ώστε εγώ προσωπικώς να τελέσω τα δύο αυτά Μυστήρια. Έτσι λοιπόν, τέλεσα το Μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως, κατά την οποία οφείλω να πω ότι πρώτη φορά βίωσα τέτοια συντριβή καρδίας, τέτοια κατάνυξη.
Εν συνεχεία, ο Απόστολος μετέλαβε με μεγάλη ευλάβεια των Αχράντων Μυστηρίων και με μια εμφανή χαρά και παροιμιώδη μακαριότητα, ενώπιον όλων των παρισταμένων, είπε: «Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου. Σήμερα ο Κύριός μου είναι εδώ».
Παραθέτω μια φωτογραφία μετά τη Θεία Μετάληψη, που τράβηξε μια παρισταμένη ψυχή, όπου φαίνεται στο πρόσωπό του αποτυπωμένη η χαρά, η ειρήνη, η μακαριότητα και η ικανοποίηση.
Το απόγευμα εκείνης της ημέρας, ενώ ήμασταν ακόμα εκεί, τον επισκέφθηκαν ο κ. Χρήστος Δάλλας με δυο ακόμα Ιερισσιώτες. Κι αυτοί διαπίστωσαν την παροιμιώδη γαλήνη και ηρεμία του, την κυριολεκτικά παντελή αφοβία του για τον θάνατο και άκουσαν να τους συμβουλεύει να συνεχίσουν τον αγώνα τους για το καλό του τόπου. Ο κ. Χρήστος κάποια στιγμή λύγισε, συγκινήθηκε και είπε: «Δεν έχω συναντήσει άλλη φορά στη ζωή μου τέτοια περίπτωση. Είναι η προσωποποίηση της λεβεντιάς»! Έμεινε μετά τη Θεία Κοινωνία εντελώς άσιτος (πίνοντας μόνο ρόφημα κρύου δυόσμου) τρεις εβδομάδες. Ένα μόνο είναι πια σίγουρο: Ότι λόγω των ανθρωπίνων παθών τους, κάποιοι δεν εκτίμησαν δεόντως την παρουσία του ούτε τη συμβολή του στον άνισο αγώνα που δίνεται γι’ αυτόν τον τόπο. Και ένα είναι σίγουρο: ότι με την απουσία του, όλοι πλέον θα καταλάβουν πολύ καλά τίνος το ανυποχώρητο πνεύμα εξήγειρε ο Θεός όλα αυτά τα χρόνια, για να φρενάρει μια μη αξιοβίωτη και αμφιλεγόμενη «ανάπτυξη» ή «επένδυση»! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο που όλοι προσεχώς θα το καταλάβουν πολύ καλά.
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, φίλε, συντοπίτη και συναγωνιστή μας, Απόστολε,
ο Κύριός σου και η Αγία Του Εκκλησία τήρησαν στο ακέραιο την ευλαβή σου επιθυμία: σου χάρισαν τέλη ειρηνικά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, χριστιανικά, θαυμαστά!! Αναπαύου μετά των πατέρων σου, εις τας αγκάλας του Κυρίου σου μέχρι και την ένδοξη ανάσταση πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων. Με τους αγώνες σου, το ήθος σου, τη μοναδική προσωπικότητά σου, κατέστησες τη μνήμη σου σε εμάς δικαίως αιώνια· και την έως της τελευταίας σου πνοής λεβεντιά, κατέστησες παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Σου καταθέτουμε και αυτή την ύστατη στιγμή την εν ευγνωμοσύνη ταπεινή ευχαριστία μας για την αγάπη σου προς εμάς και τον τόπο μας.
Αιωνία σου η μνήμη, φίλε και αδελφέ μας, συμπατριώτη και συναγωνιστή μας
και Καλή Ανάσταση.
Βασιλίνος 